Çaresizlikler içindeyken
bir mucize
bekler insan...
Çünkü hayat,
inanılması
güç
mucizelerle
doludur...
O beklentinin
adı, umuttur...
Yokluklara ve acılara
karşı dayanma
gücü veren...
Kaybettiğinde;
bitmişsindir artık!..
Umudu ve onuru
yitirmemek lazım!..
Paul Estridge nin
öyküsünde olduğu gibi...
* * *
Bir kurbağa sürüsü ormanda ilerlerken,
içlerinden ikisi bir çukura düşmüş.
Diğer bütün kurbağalar çukurun etrafında toplanıp,
çaresiz bir şekilde bakıyorlarmış.
Çukur, bir hayli derin olduğundan düşen arkadaşlarının
zıplayıp dışarı çıkması mümkün gözükmüyormuş.
Yukarıdaki kurbağalar, boşuna
çabalamamalarını söylemiş arkadaşlarına:
“Çukur çok derin. Dışarı çıkmanız imkânsız!..”
Ancak, çukura düşen kurbağalar, onların
söylediklerine aldırmayıp çukurdan
çıkmak için mücadeleye devam etmiş.
Yukarıdakiler ise hâlâ boşuna çırpınıp durmamalarını,
ölümün onlar için kurtuluş olduğunu söylüyorlarmış.
Sonunda; kurbağalardan birisi
söylenenlerden etkilenmiş ve mücadeleyi bırakmış.
Diğeri ise; çabalamaya devam etmiş.
Yukarıdakiler de çırpınıp durarak
daha çok acı çektiğini söylemeyi sürdürmüş.
Ne var ki çukurdaki kurbağa,
onlara hiç aldırmadan son bir hamle daha yapmış;
bu kez daha yükseğe sıçramayı başarmış
ve çukurdan çıkmıştı.
Arkadaşlarının ümit kırıcı sözlerine
hiç kulak asmamıştı…
Çünkü o sağırdı!
* * *
Bugününüz dünden daha iyi olsun. Sağlıklı ve huzurlu günler dileğiyle...
