5 Ağustos Perşembe öğle öncesi.
Annemle Araştırma Hastanesindeyiz.
Bir sürü tetkikler...
Kan, EKG, kulak, kovid testi, anestezi...
Tam bitirirken kendimizi Kardiyoloji Polikliniğinde bulduk.
Ortalık ana baba günü...
Gelenin gidenin haddi hesabı yok.
İnsanlarda bir telaş, panik hali.
Herkes bir an önce doktoruyla görüşmeyi bekliyor.
Polikliniğe her gelen doğal olarak önce kayıttaki görevliyle yüzleşmek zorunda.
Onun için etrafı insanlarla adeta kuşatılmış.
Elleri klavyede, gözü monitörde, kulağı gelen sorularda.
Başını kaşımaya fırsatı yok.
Bıkmadan, usanmadan, of/puf demeden görevini yapıyor.
Önünde bilgisayar cephede savaşıyor sanki.
Her gelen soruya, mutlaka çözüm yollu karşılık vermeye çalışıyor.
O yoğunluğa rağmen kimseye serzenişte bulunmak yok.
Birde alçak gönüllüğü yok mu?
Yaşlılara 'Teyzem geçmiş olsun' sözleriyle ağzından bal akıyor.
Gelenlerle öyle iletişim kuruyor ki, takdir etmemek elde değil.
Kamu hizmetinde özveri ancak bu kadar olur.
Onunla ilk temas kuranda karamsarlık var ise moral atağa geçiyor.
Arkadaşın lügatinde gerçekten yılgınlık, bezginlik yok...
Kamu hizmeti sunuyor ama anlatılır gibi değil. Kendimi onun yerine koyarken, keşke orada o özveriyi ben yapıyor olsam diyorum.
İnsanlarla o kadar yakın, sıcak ve samimi ki...
Sorunumu unuttum, ideal kamu hizmeti nasıl yapılır onu izliyorum.
Fırsat bulsa yerinden kalkacak hastaları eliyle gitmesi gereken yere götürecek.
Kapasitesinin üzerinde canla başla çabalayan görevlinin performansı olağanüstü. Gözlem yaparken tekrar yanına yaklaştım.
'Ne oldu ağabey tedavi olamadınız mı?' dedi.
'İki saate yakın sizi izliyorum. Allah sizden razı olsun. Sizin gibiler sayesinde bu millet kamu hizmetinde bir nebze de olsa nefes alabiliyor. Bu duygularımı sizinle paylaşmak istedim' dedim.
'Ağabey görev kutsal ve kul hakkı' dedi.
'Araştırma Hastanesindeki Arkadaş, Keşke Herkes Senin Gibi Olsa.'
Bu satırlar İl Sağlık Müdürüne, hatta Sağlık Bakanımıza bir şekilde ulaşabilse.
Ben naçizane halkımız adına ilgiliye minnet duygularımı ifade ettim.
Yetkililerde en azından çalışanını bir teşekkürle onurlandırsa.
Aslında O Şahsiyetin böyle bir beklentisi yok.
Olmasa da bu çabalar asla görmezden gelinmemeli.