Vicdanlarını ve insanlıklarını yitirmiş hainler, Güneydoğu'da başlattıkları özyönetim terörü ile çatışmalarda ölmeye, asker ve polislerimizi de kalleşçe şehit etmeye devam ediyor… Ülkesi için, milleti için,bayrağı için ,canını siper yapan bu uğurda bölücü hainlerle girdikleri mücadelede şehit düşen her askerin her polisin yürek burkan ayrı bir hikayesi var.
Onlar şehit düşerken, sadece canımızı acıtmıyor ,geride anne karnında yüzünü bile hiç görmedikleri çocuklarını da bırakıp yüreğimizi burkuyor...İşte o kahraman şehitlerimizin anne karnında yetim kalan çocukları da şehit babalarının cenazelerine anneleri ile birlikte en önde katılıyorlar.Kimi bir aylık ,kimi iki aylık, kimi üç aylık ,kimi dört aylık ,kimi beş aylık ,kimi altı aylık ,kimi yedi aylık ,kimi sekiz aylık , kiminin de doğumuna birkaç gün var.Ama hepsi de anne karnında oldukları için hiç görmedikleri şehit babalarını sessizce cennete uğurluyorlar.Bu uğurlamalarda hiç bulunduk mu?Bu uğurlamaların ne demek olduğunu gerçekten biliyor muyuz? Şehit kocasının Türk Bayrağı'na sarılı tabutuna dokunan hamile bir eşin o dokunuşlarında, karnında taşıdığı doğmamış çocuğunun minik ellerinin yumuşaklığını sıcaklığını bırakmasına tanık olmak, hangi vicdanı sızlatmaz? Hangi yürek şehit babaya annesinin karnından 'Güle güle babacığım' diyen şehit çocuklarına dayanabilir?Bu yüzden canımız acıyor ,yüreğiz burkuluyor…Doğmamış çocukların bile bu vatan için bedel ödemek zorunda bırakılması insan haklarına sığar mı?..Gerçekleşmesi asla mümkün olmayan bölücü ham hayallerin masum kurbanı olan bu çocukların hakları nasıl ödenecek? Şehitlerimizin anne karnında yetim bıraktığı günahsız çocukları hiç görmedikleri babalarını fotoğraflarından ve şehitlikteki şehit mezarlarından tanıyacaklar.Onlara bakıp,hiç empati yaptınız mı?Onların yerinde olmak ,onların ruh hali ile büyümek ,yetişmek isteyen olur mu?Acı tarifsiz ve ağır!Empati yapmak bile zor.Anne karnındaki şehit çocuklarını o tarifsiz acıya mahkum etmek kimsenin hakkı değil.Doğmuş ,doğmamış bütün şehit çocuklarının gözyaşları ile kahroluyoruz.Annesinin karnında iken şehit babasının cenazesine katılan çocukları düşününce isyan etmemek mümkün mü?
Şehit asker ve polislerin anne karnında yetim kalan çocukları ,bölücü terörün en ağır mağdurları.Ölüm ve acı onları anne karnında buldu.Onların hepimizde hakkı var.'Ne mutlu ki şehit çocuğu 'demek yerine ,her gün şehit cenazesi kaldırdığımız şu dönemde empati yapalım.Anne karnında şehit çocuğu olmayı düşünebiliyor musunuz?
