Yine olmadı.Üst üste ikinci finali de kaybettik.Ve çok trajik bir şekilde penaltılarla kaybettik.O stresi kaldıramadık. Son maça kadar taşıdığımız Süper Lig umutlarımızı yine İstanbul da kaybettik.
Öyle bir 120 dakika oldu ki...Maç gitti geldi gitti.Uzadı,penaltılara gitti. Kırmızı kartlar oldu.Umutlandığımız dakikalar oldu.Umutsuzluğa kapıldığımız anlar oldu.Türlü duyguları yaşadığımız tam bir final maçı oldu.
Maç öncesi favori takım görünümündeydik.Seyirci üstünlüğü de bizdeydi. Ama maça istediğimiz gibi başlayamadık.Özellikle orta alanımız bu final maçını kaldıramadı. İkinci yarı oyuncu değişikliklerinden sonra istediğimiz oyunu sahaya yansıtsak da bireysel hatalar bizi yine geri düşürdü.
Kazanabilecek oyunu oynadık mı?Evet.
Ama öne geçemeyince olmadı.
Antalya dan daha mı iyi takımız?Evet.
Ama finalin atmosferini kaldıramadık.Stresimizi yenemedik.Bazen aşırı motivasyon da istediklerinizi yapmanıza engel oluyor.
Şimdi önemli olan bu türbülanstan nasıl çıkacağımızdır.Çünkü iki yıl üst üste finalden dönmek psikolojik açıdan zordur ve hasar bırakır.Mesele bu hasarın kalıcı olmasını önlemektir. Bu da yönetime düşen bir görevdir. Gerekli olanlar yapılacaktır .
Üzgünüz, yaralıyız. Ama yine de bizlere bu heyecanı yaşatan teknik ekibe,oyunculara teşekkür etmek gerekir.
Bardağın dolu tarafından bakmak gerekirse ilk yarı küme düşer denilen bu takımın final oynaması da önemlidir.Buraya kadar getirmişken kaybetmek bizi derinden sarsan.
Çünkü çok istemiştik.
Ne diyelim.Kısmet.
Seneye ilk ikiden çıkmaktan başka bir çare yok.
