Yıllardır terörle boğuşan bir ülkeyiz.Bu uğurda nice yiğitleri sonsuzluğa uğurladık.Sonsuzluğa uğurladığımız kahramanların sayesinde başkalarının çocukları hayata babalarının ve annelerinin şefkatiyle devam ediyor.Ya şehitlerin çocukları? Bunu hiç düşündünüz mü ,nasıl yaşıyorlar,hayata nasıl tutunuyorlar?Şehit çocuklarının bayramları nasıl geçiyor farkında mıyız?
İsterseniz hep birlikte empati yapalım ve şu soruyu soralım; Şehit çocukları neşe doluyor mu?Hayatın acıması yok.Babasını ya da annesini şehit veren bir çocuğun hayata bakışı yaşama tutunması elbette değişiyor.Kahkaha atarak gülemiyor,neşe ile dolamıyorlar.Hep bir yanları eksik kalıyor.O eksik yanları hep acı veriyor.Üzerlerindeki kıyafetlerin güzel olması ,oyuncaklarının kaliteli olması neşelendirmiyor.Şehit çocukları babaları ya da anneleri hayatta iken birlikte yaptıklarını ,birlikte paylaştıklarını özlüyorlar.Yüreklerindeki burukluk bu yüzden.Ama diğer çocuklar öyle mi onlar elbette neşe doluyor.Babalarını annelerini çekiştirerek ya bir balon ya da bir dondurma aldırmanın mutluluğunu yaşıyorlar. Çocukların çocuklara imrenmesi hepimize acı veriyor. Keşke mutluluk her çocuk için eşit paylaştırılabilse ama bu imkansız.Hayat kimseye şaka yapmıyor.Bazen bir anda her şey altüst olabiliyor.Peki bütün bu yıkımlar yaşanırken sorumlular ve insanlık ne yapıyor?Nutuklar şehit çocuklarını neşe ile doldurmaya yetmiyor. Çünkü kimsenin elinde sihirli değnek yok.Ne savaşlar ne de terör belası yok olup gitmiyor… Sancılı bir coğrafyada şehit çocukları, dün olduğu gibi bugün de en büyük bedeli ödüyor.Ama biz hiçbir şey olmamış gibi davrananlara inat şehit çocuklarının yanında olmak zorundayız.Onlar maalesef hiç büyümüyor.25 yıl önce ,23 Nisan Çocuk Bayramı'ndan 2 gün önce babasını sonsuzluğa uğurlayan 6 yaşındaki Pınar kızımızın hiç büyümediğine tanık olmaktan canım yanıyor.Şehit çocukları niye hiç büyümüyor biliyor musunuz? 25 yıl sonra bile hala bu ülkede bölücü hainler asker ve polislerimizi şehit etmeye ve onların çocuklarını 23 Nisan 2017 bayramında bile yetim bırakmaya devam ettikleri için şehit çocukları hep aynı acıyla hayata başlıyor.Bu yüzden şehit çocukları neşe dolmuyor.Onlara 23 Nisan Çocuk Bayramı, hep buruk geliyor.Umarım bu buruk bayramlar bir 25 yıl daha kaderimiz olmaz.
Artık hayatımızdan savaşları ve terörü çıkarmalıyız.Hiçbir çocuk buruk bayramları hak etmiyor.Ama biz onlara buruk bayramlar vermeye devam ediyoruz.Bugün bir şehidin çocuğunun gözlerimizin içine nasıl baktığını düşünelim,umarım bu bakışlar aklımızı başımıza getirir.
