Onlar benim için çok değerli, onlara ne zaman baksam annemden bir parça buluyorum, hepsinde birbirine benzeyen bir şeyler var.
Teyzemin gözleri diyorum annem gibi bakıyor ve gülümserken her biri onun bir parçasını tamamlıyor puzzle gibi.
Annemin acısı göğsümün ortasında; mutluluğumun yerini derin ince bir sızı sarıyor, gülmek ile ağlamanın arasında bocalayıp kalıyorum.
Uzaklarda, gökyüzünde akşam vakitlerinde güneş batıyor hasretleri vuruyor yeryüzüne.
Annem ikizine benziyor biliyorum fakat diğer parçalarını çok fazla göremediğim kardeşlerinde görüyorum.
Onlar kardeşimin bir parçası diye bende annemi bulmaya çalışmıyor olmaları, çok sorun değil benim ruhum bana ait nasıl görebilirler bunun için hiç kimseyi suçlamaya gerek yok.
Babamın kardeşleri ona benziyor mu bilmiyorum, hatırladığım birkaç anı var babama dair nasıl gülüyordu neleri çok severdi ya da ona ne acı verirdi öğrenemedim. Evet şimdi hatırladım ellerimiz parmaklarımız çok benziyor hem de çok güzeller.
İnsanın teyzesi, dayısı, amcası yengesi vb. olması kadar güzel şey yok, fakat bir bütünlüğü sağlamak çok zor.
Bağlarımızın çok sıkı ya da gevşek olması; büyüklerin bunu sağlamasıyla alakalı sonra da kuzenler devreye giriyor, kardeş gibi gördüğümüz onlarla ortak canların varlıklarıyız aslında kardeş gibi. Ben hepsini ayrı sevdim ve kalbimde sevgileri var oldu anlayamadığım gereksiz kaprislere düşmanlıklara ve sevgisizliklere rağmen.
Ve kardeşlerimizle doğduğumuz andan itibaren birbirimizin hayatında var olmaya başladık bazımız erken bazısı ardımızdan hayatımıza katıldı.
Kardeşimin doğduğu günü hatırlıyorum, annem onun büyüğüne ''Bak sana kardeş geldi.'' diye söylediğin de zaten yeterince kardeşi vardı. : ) Kalabalık aile olmak oldukça keyifli, bilen bilir.
Önemli zamanlarda birbirine kenetlenirken; gördüğünüz tablo ile gurur duyuyorsunuz ve aslında onlar üzgünken üzgün ve mutluyken de mutlu olursunuz. Kardeşlerimin hepsini çok seviyorum onlar benim annemden babamdan Allah'ın hediyeleri, acılarını yaşamak istemem.
''Yükün kardeşlikse, belin bükülür ama gönlün bükülmez.''
Ve yeğenlerim halam bize küçükken '' yavrumun yavruları.'' diye hitap ederdi o güzel yürekli neşeli cömert merhametli kadın, nur içinde yatsın çok özlüyorum onu.
Yavrumun yavruları geleceğimizi miras bırakacağımız varlıklar, canlarımız yeni nesillerin ataları bahtları açık olsun.
Teyze olmak hala olmak yani büyüğü olmak ve buna layık olmak küçükleri sevgiden başka ne besler ki çok şey vermeye gerek yok sevgi verin bu onun hayatı boyunca hatırlayacağı en güzel duygu olarak kalacak.
Her birimiz, birçok ortak noktaları bulunan dairelerle iç içeyizdir. İlk merkez noktası kendimizden başlar ve genişleyerek içine anne baba, eş ve çocukları alır. İkinci dairede yakın çevre, diğerlerinde yurttaşlar vardır; sonuncularda ise tüm insanlık.
Samuel Smiles
Sevgiyle kalın iyi pazarlar
